اقاقیا با نام علمی ROBINIA PSEUDOACACIA شناخته می شود که نام یک سرده از تیرهٔ باقلاییان است. این جنس در جهان حدود ۲۰ گونه گیاه درختی یا درختچه‌های خزان کننده دارد که بیشتر بومی شمال آمریکا و مکزیک است و بخاطر گل‌های سفید و معطر شان در بیشتر نقاط جهان کاشته می‌شوند.درخت اقاقیا درختى است با گل‌هاى زیبا و برگ‌هایی که در بهار بسیار زیبا و به رنگ ‌سبز جالبى بیرون مى‌آید. اقاقیا از درختان مقاومی است که به منظور زیبا سازی فضای سبز و کنترل فرسایش خاک و احیای اراضی کاشته می شود و می تواند مشکل کمبود نیتروژن خاک را نیز از بین ببرد. بلندى آن 27 – 10 متر است و گیاهی خاردار است. شاخه‌هاى جوان آن شکننده، گلهاى‌ آن ‌که از 6 – 4 سالگى شروع و ظاهر مى‌شود معمولا هر ساله در اواخر اردیبهشت‌ماه‌ (در مناطق معتدل) ظاهر می شوند. رنگ آن ها سفید خوشه‌اى است و این گل ها بسیارمعطّر مى‌باشد. میوه آن غلافى به رنگ قهوه‌اى است به طول حدود 8 سانتیمتر وعرض یک سانتیمتر که در آن 12 – 15 دانه گرد پهن نازک قرار دارد و معمولا در آبان‌ماه مى‌رسد.اقاقیا داراى واریته‌هایى با گل هاى قرمز و ارغوانى نیز مى‌باشد. تکثیر اقاقیا از طریق بذر به سهولت انجام مى‌گیرد و نهال‌هاى جوان 3 – 2 هفته پس از کاشت ظاهر مى‌شوند. گل‌های گیاه اقاقیا خواص ضد اسپاسم، معطر، ادرارآور، نرم کننده و ملین دارند و به دلیل دارا بودن ترکیبات بنزوآلدهیدی، ضدتومور هستند. قسمت‌های قابل خوردن این گیاه شامل دانه ها، گل‌ها و ریشه گیاه می باشد. دانه ها بعد از حرارت دیدن، حالت اسیدی خود را از دست می دهند و قابل خوردن می شوند. گل‌های گیاه نیز بعد از جوشاندن به صورت مربا قابل استفاده هستند. این گل‌های زیبا بعد از خشک شدن نیز می توانند به عنوان دمنوش استفاده شوند.